به نقل از «خبرگزاری صدا و سیما»

کشف جدید دانشمندان درباره وجود آب در مریخ

تاریخ انتشار: ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۶۵۴۳۳۲

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ‏ ‎یافته‌های پژوهشگران مناطق جدیدی را در مناطق گرم مریخ نشان می‌دهد که ممکن است به طور بالقوه مستعد وجود حیات باشند. آن‌ها تخمین می‌زنند این لایه‌های ترک‌خورده و برخی خصوصیات دیگر تپه‌های شنی در دشت وسیع یوتوپیا (Utopia) در نیمکره شمالی مریخ، بین ۱.۴ میلیون تا ۴۰۰ هزار سال پیش شکل گرفته‌اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند! شرایط در آن دوره مشابه شرایطی بود که اکنون در مریخ وجود دارد، یعنی رودخانه‌ها و دریاچه‌ها خشک بودند و مانند میلیارد‌ها سال قبل جریان نداشتند. بنابر اظهارات دانشمندان موسسه زمین شناسی و ژئوفیزیک (Institute of Geology and Geophysics) چین، مطالعه ساختار و ترکیبات این تپه‌ها می‌تواند درک بهتری درباره امکان فعالیت آب در این دوره ارائه دهد. بنابر اعلام دفتر همکاری فناوری ایران و پکن  این خبر چند روز پس از آن منتشر شد که تیم ماموریت ژورونگ اعلام کرد این مریخ نورد از حدود یک سال پیش تاکنون هنوز فعالیتش را آغاز نکرده است. ژورونگ در آن زمان به دلیل سرمای زمستان و طوفان‌های شن و گرد و غبار سیاره سرخ به حالت خاموش درآمده بود. ژانگ رونگ‌کیائو (Zhang Rongqiao)، طراح ارشد این ماموریت، می‌گوید: «احتمالا پنل‌های خورشیدی ژورونگ را گرد و غبار مریخی پوشانده‌اند و همین امر موجب عدم تامین انرژی و خاموش ماندن آن شده است.» ژرونگ پیش از آنکه خاموش شود، تپه‌های شنی غنی از نمک را با شکاف‌ها و پوسته‌ها رصد کرده بود که به گفته محققان احتمالا تا چند صد هزار سال پیش با آب ناشی از ذوب یخبندان یا برف ترکیب شده بودند. ژورونگ دارای شش چرخ و چهار پنل خورشیدی است و وزنی معادل ۲۴۰ کیلوگرم دارد. این کاوشگر که مه ۲۰۲۱ روی مریخ فرود آمد، تاکنون تحقیقات مختلف علمی را در مورد خاک مریخ، ساختار زمین‌شناسی، محیط، جو و همچنین کاوش آب در این سیاره انجام داده است. کاوشگر مذکور دارای ۶ ابزار علمی است که عبارتند از رادار زیرسطحی با قابلیت تصویربرداری از زیر سطح مریخ تا عمق حدود ۱۰۰ متر، آشکارساز میدان مغناطیسی سطح مریخ، ابزار سنجش آب و هوای مریخ، آشکارساز ترکیبی سطح مریخ، دوربین چندطیفی و در نهایت دوربین ناوبری و توپوگرافی (مکان‌نگاری). ژورونگ تاکنون تصاویر با وضوح بالای متعددی از دشت یوتوپیا به زمین مخابره کرده که به پژوهشگران در انجام تحقیقات درباره سیاره سرخ کمک زیادی کرده است. شایان ذکر است دانشمندان چینی در آن زمان امیدوار بودند ژورونگ به مدت حداقل ۹۰ روز مریخی در یوتوپیا به اکتشاف بپردازد.    

منبع: خبرگزاری صدا و سیما

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iribnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری صدا و سیما» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۵۴۳۳۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس

آفتاب‌‌نیوز :

این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آن‌ها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آن‌ها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آن‌ها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آن‌ها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

 

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

 

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آن‌ها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آن‌ها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

 

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

 

در عوض، آن‌ها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

 

نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آن‌ها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

 

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

 

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

 

بازسازی جمجمه

 

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

 

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آن‌ها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

 

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

منبع: خبرگزاری ایسنا